Greg Houwer doet voor het eerst mee aan Tournée Minérale. Tijdens de campagne schrijft hij elke week een blog over zijn ervaringen.
Een maand lang geen alcohol drinken — het klinkt als een fluitje (geen champagne) van een cent. Je moet gewoon iets niét doen. Het kost je geen extra moeite. Je hoeft er geen peperdure toestellen of hypergespecialiseerde outfits voor in huis te halen, je hoeft er niet speciaal de baan voor op. Je moet er zelfs geen literatuur voor lezen of cursussen voor volgen. Je moet gewoon géén alcohol drinken. Hoe moeilijk kan het zijn?
Ik ga geregeld op fietsvakantie en tijdens die tochten drink ik doorgaans niet. Dat kost me geen enkele moeite. Een enkele keer drink ik wel eens wat, als ik bijvoorbeeld bij mensen te gast ben en ze me als blijk van hun gastvrijheid een glas wijn aanbieden. Om het samenzijn te vieren. Maar meestal ben ik alleen en houd ik het graag op de drank waarmee ik de dag doorkom, heerlijk koud water. Liefst nog bergwater, dat ik om de zoveel kilometer van de bergwanden in mijn drinkenbus laat gutsen. 's Avonds voel ik me ondanks mijn fysieke vermoeidheid vaak even fris en monter als de beekjes die die dag mijn dorst lesten, kwiek en puur. Haast doorzichtig. Ik weet dat als ik alcohol bestel die scherpte van lichaam en geest zal vervlakken. Wat geen ramp zou zijn, verre van. Het is geen religie en zondigen bestaat niet. Toch houd ik het liever op water, thee of een frisdrankje.
Fluitje van een cent dus!
Edoch... Op het einde van zowat iedere tocht neem ik me voor mijn gezonde gewoonte ook thuis aan te houden. Waarom zou ik weer gaan drinken? Wat levert dat me op? Na enkele weken sport en ijskoud water zie ik dat niet meer zo helder. Ook voor de portefeuillle is water een pak gezonder. Keer op keer echter stel ik vast dat mijn voornemen thuis langzaam maar zeker... ja, verwatert en daarna definitief... verdrinkt...
Een avond om in te kaderen
'Wat zal het zijn?'
Vriend x of y vraagt het achteloos. Er staat niets op het spel. Er is geen groepsdruk. Toch zie ik onmiddellijk af van mijn watertje en ga resoluut voor Orval of een van de betere Trippels. Mocht ik het gevoel hebben dat mijn vriend me dat op een of andere manier probeerde op te dringen, zou ik het meteen bij water houden. Maar mijn vriend dringt me niets op. Hij vraagt me in alle openheid wat ik wil.
Toch weet ik niet of dat juist is. Mijn vriend dringt me niets op, maar misschien de vriendschap wel. Dat gevoel heb ik toch. Het is alsof je met water (of iets anders niet-alcoholisch) voor gereserveerdheid en terughoudendheid kiest. Alsof je zegt: ja, ik ben hier nu wel, maar ik denk ook aan de dag van morgen én aan mijn gezondheid. Ik wil graag met je praten, maar ik ga heus mijn leven niet voor je opengooien. Ja, het is bijna alsof je al om 'de laatste' vroeg. Slechts met de bestelling van alcohol lijk je op een impliciete uitnodiging in te gaan — het appèl er een onvergetelijke avond van te maken. Een avond waarin je de beslommeringen van het dagelijkse leven opzijschuift, je niet aan de volgende dag denkt en je samen de vriendschap viert. Je persoonlijke grenzen laat vervloeien om die samen met de ander te verleggen en hertekenen.
Wat zal het zijn? Een gewone avond, of eentje om in te kaderen? Ben ik — zijn wij — belangrijk genoeg voor je om je privé-agenda even dicht te klappen, of niet? Blijf je veilig op eigen terrein, of ben je bereid samen nieuwe horizonten te verkennen?
Het appel van de vriendschap
Natuurlijk is er niets mis met een avond op café met één of meerdere goede vrienden en enkele heerlijke bieren erbij. Wel integendeel, er bestaan in mijn ogen maar weinig dingen die daar tegenop kunnen. Ik zal me zo'n fijne avond ook nooit beklagen, ook niet als ik de volgende dag met een houten kop rondloop — één (eventueel) minder productieve dag verzinkt in het niet bij een fijne 'doorzak'avond met vrienden. Overigens, was heisst productiviteit? Wie weet tot welke grensverleggende output de 'doorzak'avond in de toekomst nog zal inspireren?
Maar het peil stijgt snel, eenmaal de sluizen weer opengaan... Ik weet dat ik nogal gevoelig ben voor het 'vriendschapsappel'. Ik vind het vreselijk mensen teleur te stellen — ook mezelf — en merk dat ik thuis zelden of nooit géén alcohol bestel als men me vraagt wat ik drinken wil. Maar voor ik het besef is alcohol weer een gewoonte geworden en drink ik ook op die receptie waartegen ik opzie, of op dat feest waarvoor ik me net iets te moe voel (of juist niet), of tijdens dat optreden dat ik graag iets meer wil waarderen (of net ontzettend cool vind), of zelfs tijdens de lunch met iemand die me licht onzeker maakt (of het omgekeerde). Alcohol wordt dan een automatisme. Medisch gezien misschien niet echt een probleem. Maar niettemin: een reflex. Als van een zuigeling die naar een tutter grijpt, ook al komt er niets uit.
Daarom dat ik de komende periode erg graag de uitdaging opneem van Tournée minérale. Ik wil zien wat er gebeurt als ik een maand lang niet inga op al die echte en verbeelde vriendschapsappèls, want ja, soms, thuis, soms mis ik mijn bergbeekjes...
Terug naar overzicht
