Tournée Minérale zit erop. Mo we gon nog niet naar huis, bijlange nie, bijlange nie! Nee, we maken eerst nog een klein wandelingetje. Een ommetje door de buurt. We hebben zin het toeval de hand te reiken en deze avond rustig op haar beloop te laten... te kijken wat het leven ons te bieden heeft achter steeds maar weer een volgende hoek, tot het ons mogelijk bij de lurven grijpt en ons een onverwachte ontmoeting of god weet wat opdringt.
Ik 'mag' weer alcohol drinken. Dus wie weet voert mijn wandelingetje later wel 'toevallig' langs mijn quasi-stamcafé, waar een quasi-familie van vrienden en buurtgenoten me met veel liefde — én met een schuimende Westmalle — zal ontvangen... Wie weet...
Bij de volgende hoek laat ik toeval en quasi-toeval mentaal even haasje-over met elkaar spelen. Maar dan kies ik toch resoluut voor het echte toeval. Even later kruis ik een mistroostig en slechtverlicht plein langs een stuk spoorweg waarvan niemand in deze stad me met zekerheid kan vertellen of het nog in gebruik is of niet. Personentreinen rijden er niet meer, daarover bestaat overeenstemming. Maar volgens sommigen is het nog een belangrijk traject voor avondlijk goederentransport. Eén iemand verzocht ik om het woord 'avondlijk' te definiëren. Maar een derde onderbrak ons met de boodschap dat we geen spoken moesten zien, want dat dat stuk van de oude stadsomwalling allang in onbruik was. Het was economisch onrendabel. Punt. Sindsdien houd ik het erop dat de Wegen van Infrabel ondoorgrondelijk zijn. En dat het aan die kant van de binnenstad nogal spookt...
Vliegende boodschappen
In het midden van het plein zag ik evenwel geen spook, maar een hoogzwangere vrouw wiens plastieken boodschappenzakje, in slow motion leek het, aan het openscheuren was. Minutenlang zweefden haar spulletjes door de lucht. Botervlootje, diepvriespizza, netje met aardappelen, drie blinkende rode appels, vijf kartonnen fruitsap, een fles spuitwater, een bosje verse munt en een stuk kabeljauw. Het was magisch om te zien. Alsof een perverse anti-god een barst in de realiteit had geslagen — zwangere vrouwen kon en/of mocht dergelijk onheil niet overkomen! Terwijl daar, op nog geen tien meter voor mij, deze metafysische aberratie zich in al haar onomkeerbare glorie voltrok.
Dit was grandieus! Majestueus! Dit was... bijna Stanley Kubrick! De realiteit wilde alweer in haar voegen schieten. Mijn hulp was geboden. Ik moest deze hoogzwangere dame in nood zo snel mogelijk helpen. Maar eerst, als een bliksemschicht, werd ik getroffen door een inzicht. Al wekenlang, zo leek een goddelijke stem me te vermanen, al wekenlang klamp jij — uit journalistieke interesse voor je stukjes op zoek naar lotgenoten — op de gekste plaatsen de gekste mannen aan met de vraag of ze ervaring hebben met alcoholvrije periodes. En in al die tijd is het geen seconde in je opgekomen dat de échte ervaringsdeskundigen in deze zich aan het andere uiteinde van het seksespectrum bevinden?!
Ja, met schaamte was het dat ik op deze hoogzwangere vrouw toeliep. Niet één, maar minstens negen maanden deden deze toekomstige moeders afstand van alcohol — Tournée DNA. En met alle liefde en gedienstigheid die ik in me had bood ik de vrouw de aardappel aan die uit het eveneens gescheurde netje tot aan mijn voeten was gerold.
Terwijl ik enige tijd met deze vrouw meeliep — we waren overeengekomen dat zij die ene aardappel zou dragen en ik de rest — viel het me op hoe beleefd en voorkomend mensen zich gedroegen. Als door een of ander goddelijk teken stopten auto's eens wél als we overstaken, voetgangers maakten plaats voor ons, en zelfs honden wachtten beleefd met plassen als wij passeerden. Dat was allemaal geweldig, maar tegelijkertijd kreeg ik er kippenvel van. Alsof de vrouw naast mij in quarantaine leefde. Ja, alsof het daadwerkelijk om een spook ging... Een etherisch tussenwezen dat zowel überaards als überhemels was... Best toch niet te dichtbij komen misschien?
Tournée Minérale voor mezelf en voor wie ik graag zie
'Ja,' zei ze, 'zo gaat dat: mensen doen vreemd als je zwanger bent. Waardoor ik me soms een tikkeltje eenzaam voel... En ja, dan wil ik wel eens verlangen naar een glaasje witte wijn. Of een gin-tonic. Je weet wel. Gewoon om het allemaal eens lekker door te spoelen... Soms werkt het me ook hopeloos op de zenuwen dat iedereen die ik tegenkom plots ontzettend hard geïnteresseerd is in baby's... Van sommige mensen zie je dat dat menens is... Maar al die anderen... Soms wil ik echt op bepaalde mensen hun smoel slaan, snap je?'
Ik knikte begripvol. Ja, dat begreep ik.
'En ja, ook dan zou alcohol natuurlijk welkom zijn.'
'Maar daar geef je nooit aan toe?' vroeg ik schalks.
'Kijk, ik zat al in mijn derde maand toen ik doorhad dat ik zwanger was... In die eerste maanden heb ik dus wel degelijk gedronken... Ik kan mezelf dat niet verwijten, en toch valt het me zwaar... Daarom drink ik nu geen druppel meer. Geen druppel! Eigenlijk valt het me niet eens zo zwaar, hoor. Ik denk dat ik daarnet wat overdreef... En naast het feit dat ik een tweede persoontje in me draag voel ik me kerngezond en fit. Er zijn alleen van die momenten... Weet je? Ken je die momenten dat je weet dat je niet mag krabben, want dat het dan nog harder gaat jeuken? Wel, heel soms heb ik dat ook met alcohol. Omdat ik weet dat het niet kan, heb ik er zin in... Hihi, grappig eigenlijk.'
'En wat geeft je dan de kracht om vol te blijven houden?'
'Hoh, wat een domme vraag: mijn kind natuurlijk.' En ze wreef over haar ronde buik als over een altaartje.
Toen ik even later in een inmiddels dichte mist, bijna zelf een spook, naar huis stapte, stelde ik me de vraag of Tournée Minérale voor mij een soortgelijke rol had vervuld. De maand zonder alcohol was prima verlopen: ja, ik voelde me haast dat bergbeekje dat me in het begin voor ogen had gestaan. En ik kon bergen verzetten. Maar natuurlijk waren er ook momenten geweest dat ik het moeilijk had gehad. Niettemin had ik volhard. En nu vroeg ik me af wat me kracht had gegeven. Was Tournée Minérale voor mij ook zo'n altaartje geweest waarop ik mijn Trappistjes had geofferd? Even twijfelde ik. Tournée Minérale — en natuurlijk ook het feit dat ik als stukjesschrijver wekelijks verslag diende uit te brengen van mijn wedervaren — had me ontzettend geholpen en had ervoor gezorgd dat deze alcoholloze maand een waar feest werd. Maar... en dat besefte ik toen ik weer aan het handgebaar van de vrouw moest denken... nee, uiteindelijk deed ik het voor mezelf en voor zij die ik graag zie... En even had ik het gevoel dat ik zelf een foetus werd waarover een warme moederhand haar goedkeuring liet glijden...
Jawel, gezondheid!
