BLOG: Mocktails rond de vuurkorf

Getuigenissen 19/02/2021

Jonathan doet elke keer trouw mee met Tournée Minérale. Dit jaar blogt hij over zijn ervaringen.

Weet je wat gek is? Voor de maand zonder alcohol begon, keek ik er meer tegenop dan de vorige jaren. Het is al zo’n donkere tijd, en – toegegeven – ik dronk al eens sneller thuis een glas dan voordien. Maar nu we goed en wel bezig zijn, is het net omgekeerd: het gaat als vanzelf. De knop is omgedraaid, dus de zin om een glas uit te schenken voor ik in de zetel ga zitten is er niet. En situaties waarin familie of vrienden je in verleiding brengen, doen zich momenteel bijna nooit voor.

Echt goed nieuws kan je dat laatste natuurlijk niet noemen. Ik ben een heel sociaal dier, dus ik mis het gezellig samenzijn met vrienden enorm. Deze zaterdag maakten Tom en ik er daarom nog eens coronaproof ons werk van. We nodigden Dennis, Nathalie en hun twee zoontjes uit voor een avondje op ons terras, rond de vuurkorf. En dat leverde toch een zeldzaam verleidingsmomentje op.

Chaos in de keuken

Na al die tijd waren we onze perfecte-gastheren-routine wel wat kwijt, vrees ik. We wilden alles op voorhand klaargezet hebben: een schotel tartiflette klaarmaken die zo in de oven kon, het hout al in de vuurkorf stapelen, en twee tafeltjes opzetten met al het nodige om buiten te kunnen eten en drinken. Maar een uur op voorhand was er nog niks in orde…

“Zeg, we zijn iets helemaal vergeten!”, zei Tom, zonder op te kijken van zijn snijplank. Hij was ajuinen aan het fijnhakken alsof zijn leven ervan afhing. Ik bleef staan met de zak houtblokken in mijn armen (ondertussen kwistig de houtschilfers over de keukenvloer uitstrooiend). “We hebben helemaal niets voorzien om te drinken!”

Juist. En na mijn ‘we moeten wat liefde in onze alcoholvrije alternatieven steken’-betoog van vorige week kon ik er me moeilijk met wat cola van af maken… Ik zette de houtblokken neer – hoera, nog meer zaagsel op de grond - en somde snel de alternatieven op die ik kon verzinnen. “Er is nog een halve fles van die hibiscus-mocktail in de koelkast – dat zal wel voor elk maar een klein glaasje zijn. En ik kan nog een pot van die kruidenthee zetten die goed werkt als icetea. Limonade hebben we ook nog, maar dan moet ik die wel snel koud zetten”. Tom liet de ajuinen net lang genoeg met rust om me een scheve blik toe te werpen, die zoveel wou zeggen als: een fles wijn bovenhalen is toch minder gedoe hoor. En ik beken, heel even bekroop ook mij dat gevoel. Waarom maakte ik het ons ook weer zo moeilijk?

“Ze gaan ons nog alles afpakken”

Zodra onze gasten er waren, was de chaos gelukkig snel vergeten. Het is misschien gedoe, maar het heeft ook wel iets, hé: in putje winter, met een sneeuwtapijtje op het gazon zelfs, met vrienden afspreken op het terras. Zelfs al is je vuurkorf niet meer dan een gedegradeerde oude barbecue. Op vier krukjes rond het vuur, de twee zoontjes bij mama en papa op de schoot, en allemaal – jawel – een mocktail in de hand.

“Blij dat we zo’n dingen toch nog kunnen doen”, zuchtte Nathalie. “Wandelen is ook leuk, maar soms wil je toch gewoon bij elkaar zitten hé.” Iedereen knikte, sipte van zijn drankje en staarde in de vlammen. Tom doorbrak de stilte. “Ik heb wel gelezen dat zo’n vuurtje in de tuin superongezond is. Allemaal fijn stof en CO2 dat je in hoge concentraties inademt.” Ik herinnerde me dat artikel ook. “Dat was een open brief van een paar wetenschappers, nee? Dat maakte me eigenlijk een beetje slechtgezind. Er is al zo weinig mogelijk. En wanneer mensen dan proberen een beetje creatief te zijn, moet er meteen iemand zeggen dat het niet mag.” Dennis moest lachen met mijn gezeur. “Ze gaan ons nog alles afpakken!” bromde hij overdreven dramatisch.

Nathalie, altijd een heldere blik op de zaak, zette het weer in perspectief. “Ik denk niet dat je het zo moet bekijken… Niemand heeft gezegd dat het niet mag. Maar het is toch gewoon goed om te weten? Ja, het is gezellig rond een vuurtje. Maar als je weet dat het niet gezond is, dan kan je daar rekening mee houden. En dan weet je op zijn minst dat je dat beter niet drie keer per week doet.”

Gezondheid!

Dat gesprek is blijven hangen. Is het met Tournée Minérale niet net hetzelfde? Alcohol kan dan wel lekker en gezellig zijn, het is ook echt niet gezond. Een paar glaasjes per week verhogen de kansen op allerlei ziektes al. De link met kanker is al een tijdje wetenschappelijk bewezen. Het voelt misschien een beetje kunstmatig, die maand zonder, en het is ook niet zo dat ik van plan ben om nooit meer alcohol te drinken. Maar ik ben wel blij dat ik weet hoe het ermee zit, dat het zo onschuldig niet is. En dan is Tournée Minérale voor mij een goede manier om af en toe de illusie te doorprikken dat alcohol overal gewoon bij lijkt te horen. Het leert me, voor de rest van het jaar, om even op de rem te staan voor ik een drankje uitschenk, en ook de alternatieven te overwegen.

Zodra onze gasten weg waren en we de vuile borden en glazen naar binnen droegen, zei ik het ook tegen Tom. Fier als een gieter. “Ik weet weer waarom ik meedoe met Tournée Minérale! Het gaat om bewuste keuzes maken, het gaat om onze gezondheid!” Met die woorden zette ik de glazen op het aanrecht, en haalde een zakdoek boven om mijn neus te snuiten. Pikzwart, wat er uit je neus komt na zo’n avondje rond de vuurkorf.

Terug naar overzicht