Jonathan doet elke keer trouw mee met Tournée Minérale. Dit jaar blogt hij over zijn ervaringen.
Als je iets voor de vijfde keer doet, dan denk je dat het nieuwe eraf is. Maar valt dat dit jaar even tegen met Tournée Minérale. Ik moet bekennen dat ik er een beetje tegenop kijk.
De bak trappist in het voorraadrek
Ik besefte het toen ik onlangs boodschappen deed. Dat is een heel ritueel geworden: mondmasker aan, handen en kar ontsmetten, en dan – tegen de klok – allerlei lekkers verzamelen. Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar bij ons ligt de nadruk echt wel op lekker momenteel. In deze rare tijden is de culinaire zelfverwennerij een tweede natuur geworden. En dat weerspiegelt zich in ons boodschappenlijstje: allerlei speciale kruiden, vergeten groenten waar we nooit eerder mee kookten, en jawel, aangepaste wijnen, cava, aperitief, …
Terwijl ik dat allemaal in mijn kar aan het laden was, vroeg ik me af waarom ik het me in februari zou ontzeggen. Het doet nu zoveel deugd in het weekend. En mijn man en ik zijn sowieso geen zware drinkers, dus waarom zou het nodig zijn?
Ik was er nog steeds over aan het piekeren, toen ik thuis een aantal van de boodschappen naar de kelder bracht. Op ons voorraadrek staat daar – nu al meer dan drie jaar – een bak Rochefort. Het is een bak bier met een verhaal, dus ik moet er altijd een beetje bij lachen. Maar deze keer niet. Want die trappistflesjes leken me plots iets te willen zeggen…
Het zit zo: normaalgezien drinken we hier thuis helemaal geen zwaar bier. Er zijn een paar vaste situaties waarbij we spontaan iets van alcohol bovenhalen. Wijn bij het eten wanneer we uitgebreid koken, een glas bubbels als we iets te vieren hebben, soms eens een gin-tonic als aperitief. Bij geen van die momenten grijpen we spontaan naar een trappist. Dat is iets voor op een warme zomerdag op een terras, niet voor thuis.
Een clandestien kloosterbezoek
Waarom er dan Rochefort in onze kelder stond? Da’s eigenlijk best een grappig verhaal. Elke herfst trekken mijn beste vriend Bram en ik er een dagje met ons tweeën opuit. We maken dan een grote wandeling – en die keer was dat diep in de Ardense bossen. Alleen hadden we er niet op gerekend dat het na de wandeling onmogelijk zou zijn een restaurant te vinden dat open was. Blijkbaar is dat niet zo vanzelfsprekend op een druilerige dinsdagavond in november… Ik zag ons al met rammelende magen afdruipen, maar Bram had een oplossing: “Ik ken een paar monniken in een klooster, niet zo ver van hier… Ik zal eens bellen, misschien kunnen we daar wel iets eten.”
Als je nu je wenkbrauwen fronst, dan begrijp ik dat. Maar als je Bram kent, dan is zo’n uitspraak helemaal zo vreemd niet. Het hoe en waarom is altijd een heel verhaal, maar hij kent echt de meest uiteenlopende (en steeds interessante) mensen. En als je met hem op stap bent, kan het dus gebeuren dat je plots met vier monniken aan een rijkelijk gevulde tafel zit, met een heel assortiment kazen, gerookt vlees en vis, brood en wijn. Het moest allemaal een beetje stiekem – eigenlijk zijn onaangekondigde gasten niet echt welkom in het klooster. Maar dat maakte het des te gezelliger. Onze gastheren vonden het duidelijk leuk dat ze een beetje ondeugend waren door bezoek te ontvangen. We zijn daar uiteindelijk veel langer blijven plakken dan als we op restaurant waren gaan eten.
We waren al buiten toen twee van de broeders ons op het grindpad achternagelopen kwamen. Ze wilden ons nog iets meegeven, voor elk een bak Rochefort. Ik wist het toen al: die gaat onaangeroerd in onze kelder blijven staan. Maar na zo’n gezellige avond kan je dat geschenk toch niet afslaan? Dus nam ik het bier enthousiast aan en bedankte voor alles. Goed wetende dat die bak thuis stof zou vangen tot hij over datum ging.
Nieuwe gewoontes?
Alleen: die voorspelling is niet uitgekomen. Dit jaar was de hele bak plots op een paar weken leeg. In de loop van de eerste lockdown was er een avond, na het thuiswerken, dat ik er gewoon zin in had om zo’n flesje open te doen. Kwestie van het moment voor de tv anders te maken dan de avond ervoor. En hij smaakte, die Rochefort. Sindsdien heb ik dat dus nog een paar keer herhaald. Niet dat ik nu denk dat dat zo problematisch is – met het stilgevallen sociaal leven drink ik niet meer dan voor heel de coronasituatie. Maar ik heb wel een, voor mij, nieuw soort drinken gecreëerd: gewoon thuis, voor de tv, om te ontspannen. Als ik dat blijf doen eenmaal al die andere gelegenheden terug zijn, dan drink ik plots wél een pak meer. En dat was toch een verrassende gedachte… Misschien is ook dit jaar een maandje Tournée Minérale geen slecht idee.
En misschien moet ik er ook meteen een tweede voornemen bij nemen. Tijdens Tournée Minérale moeten de lege bakken bier met statiegeld op eindelijk eens mijn kelder uit!
Terug naar overzicht
