BLOG: Het voorval

Nieuws 20/02/2020

'Jongens, jongens!'
'Alle engelen en heiligen...'
'Mama mia!'
'Wie had dat gedacht?'
'Ja, maak dat mee!'
'Jeeeee-zus!'
'Nee echt, dat zouden we moeten opschrijven. Zoiets... zoiets kunnen we toch niet voor onszelf houden...?'
'En dat iedereen je dan voor leugenaar en fantast verslijt zeker? Een stuk praatjesmaker? Iemand die naar aandacht hengelt? Nee bedankt, doe mij maar liever niet...'

Even keken deze twee heren mijn richting uit, ik die iets verder aan de toog met een Nojito een boek zat te lezen — of toch deed alsof — en die alles gehoord had.

'Maar zeg eens eerlijk,' ging de een verder. 'Helemaal in het begin, toen die vrouw ons vroeg of we vijf minuutjes tijd hadden, had jij toen al iets door, of totaal niet?'
'Totaal niet! Ik bedoel... Waarom zou ik? Ik ging ervan uit dat het om een of ander marketingding ging. Tegenwoordig word ik bijna dagelijks voor zoiets gebeld. Telecomoperators die me een abonnement proberen aan te smeren... Vastgoedmakelaars die vragen of ik toevallig niet mijn appartement wil verkopen... Sinds ik werkloos ben, sta ik blijkbaar nogal hoog bovenaan bepaalde lijsten...'

'De lijsten met losers wiens zelfvertrouwen zodanig is gekelderd dat ze tegen niets of niemand nog neen durven te zeggen...'
'Hm, goeike! Maar nu je het zegt... Weet je dat ik het lang erg moeilijk heb gevonden om zulke mensen af te poeieren? Iedere keer weer slaagden die bellers erin mij het gevoel te geven dat ze me een gunst verleenden gewoon door mij te bellen. Ik wist dat ik gemanipuleerd werd en toch kon ik het niet tegenhouden. Iets in mij vond dat ik die mensen dankbaar moest zijn, alsof ik bij ze in het krijt stond. En zelfs als ik ze eindelijk met de grootste gewetenswroeging wist af te schepen, bleef ik met een schuldgevoel zitten, alsof ik een van mijn beste vrienden had verraden. Onnozel, niet? Maar weet je wat gek is? Sinds we begin deze maand zijn begonnen met die Tournée Minérale, gaat dat mij om een of andere reden makkelijker af.'

'Hoezo?'
'Wel, ik blijf extreem kalm en zeg bijvoorbeeld zonder blikken of blozen dat ik op het punt sta een meeting te modereren... Let wel, geen vergadering, een meeting!'
'En modereren dan nog... Dat had ik echt niet van je verwacht. Wow, sterk!'
'Ja, af en toe varieer ik natuurlijk eens. Je kan geen héél leven modereren... Vorige week nog heb ik mijn tante begraven — jongens, was dat een feest! Maar gisteren, gisteren heb ik mezelf overtroffen. Ik zei die vent — met mannen gaat het toch altijd iets makkelijker, die trappen overal in — ik zei die vent dus dat ik over vijf minuten geïnterviewd zou worden door de televisie en of hij de boodschap misschien op mail kon zetten...'

'Oooooo... Jij, gore hond! Geniaal! Televisie, man... Echt, respect!'
'Ja, toen bleef het wel even stil aan de andere kant van de lijn...'

'Maar ja, nu je het zegt... Die Tournée Minérale... Ik volg je wel ergens... Ik bedoel... Ook ik heb het gevoel dat bepaalde dingen me makkelijker afgaan sinds we gestopt zijn met drinken...'
'Gestopt met drinken... Dat klinkt wel héél serieus...'
'Ja, ik overdrijf wat... Maar toch... Moet je even nagaan: hoeveel avonden per week zitten wij normaal op café? Drie? Vier? En hoeveel drink je doorgaans op zo'n avond? Toch makkelijk vier trappisten... Maar goed, ik wou gewoon zeggen: ik heb het gevoel dat die alcoholstop ons geen windeieren legt... Ik wou het eigenlijk nog geheimhouden, maar ik kan het nu wel verklappen: ik heb overmorgen een date...'
'Een date?!'
'Yep! Meer ga ik er niet over zeggen, maar dus... ja, ik heb een date!'
'Je bedoelt blind?'
'Onnozelaar! Blind... Eerder verblind ja — allez, ik dan toch. Echt, je had haar moeten zien... Ze stond daar, samen met een stel vrienden. Het was Fre's verjaardag en ik zat ginder met Gilles, Sander, Vicky en Bert. Af en toe hadden we oogcontact en ik bestierf het. Normaal denk ik dan maar aan één ding: Trappist, om mijn zenuwen te
bedwingen en mijn cool te bewaren. Maar ik denk dat ik het in het verleden daar soms net mee verpest heb...'
'Je bedoelt dat je soms wat overmoedig werd?'

'Yep...'
'En dat had je nu niet?'
'Nee, ik voelde veel zelfvertrouwen, maar op een gezonde manier. Ik was overtuigd van mezelf — als een normaal man met wie niets mis is, die er niet slecht uitziet en die bij de juiste klik ook wel iets te bieden heeft... Niets overdrevens... Ik voelde me gewoon recht in mijn schoenen staan — en die schoenen droegen me van
het ene moment op het andere naar haar toe... De rest ging even vlot. Ik verkocht geen onzin of onnozele grapjes... Ik was... op een vreemde manier kalm en energiek tegelijkertijd. Ontspannen en tegelijk aangestoken en bevlogen. En toen ik haar na een fijn halfuurtje vroeg of ze zin had om eens iets te gaan drinken, stemde ze daar zonder aarzelen mee in... Voilà, c'est tout...'
'Dat. Is. Fantastisch! Echt, ik ben superblij voor je.'

'Dank je. Maar dat is wat ik zonet probeerde te zeggen toen ik zei dat die alcoholstop ons geen windeieren lijkt te leggen... Op een of andere manier voel ik me sinds enkele weken véél wakkerder en méér betrokken bij alles... alsof ik nu pas echt ín de realiteit sta, begrijp je? En dat had ik daarstraks ook... Normaal zou ik uit mijn dak zijn gegaan, of hem gepiept hebben van angst... Maar ik voelde me juist super helder en extreem rustig... Alsof het doodnormaal was dat ik in die situatie was beland, samen met jou... terwijl, als je er even over nadenkt: komaan, hoe krankzinnig! What are the odds?'
'Ja, het was echt insane!'
'Ik wil trouwens niet weten wat er gebeurd zou zijn als we niet zo rustig en sereen waren gebleven...'
'Ja, je hebt gelijk... Zo had ik het nog niet bekeken...'
'Terwijl nu... God, man! Hoe geweldig eigenlijk!! Heus, dat ga ik de rest van mijn leven onthouden... Misschien dat ik het op een dag toch wel eens probeer neer te schrijven... Wie weet...'

'Och jong. Kom, we drinken er nog eentje. Hetzelfde? Almdudler?'
'Graag!'
'Santé'

Terug naar overzicht